4 juli 2020 08:28

Voorlopig zijn alle kortebanen afgelast. Naast het gemis van de sport betekent dit ook dat de liefhebbers dit jaar geen reis maken langs al die gezellige dorpen en steden die een kortebaandraverij organiseren. Voor de redactie van Kortebaandraverijen.nl is dit onaanvaardbaar. Wij gaan daarom op de fiets in negen weken langs alle kortebaanplaatsen, halen herinneringen op en hebben onderweg bijzondere ontmoetingen met betrokkenen vanuit de sport. Via social media kun je onze reis op de voet volgen. Ook houdt hoofdredacteur Mathieu je op de hoogte in dit blog. Vandaag editie 7, etappe 6: Twee bijzondere onderscheidingen.

De keet staat er gewoon! Het is het eerste wat mij opvalt wanneer ik aan kom bij het ‘stalterrein’ in Warmond. Voor en tijdens de kortebaan verzamelt het bestuur hier zich in en ontvangt het zijn gasten tijdens de jaarlijkse kortebaan op de Herenweg. Zou deze keet er altijd staan of is het puur toeval? Het blijkt het laatste te zijn.

“Er zijn werkzaamheden aan de weg. Dus ze hebben nét de keet neergezet. Hoe bestaat het, dat de keet er juist nu staat”, lacht secretaris Henk Wanders wanneer hij arriveert. Hij doelt hierbij op onze komst, maar toch vooral omdat komende zaterdag hier de draverij zou worden gehouden. Het doet hem zeer dat er dit jaar geen kortebaan wordt verreden. Zelfs vijf jaar geleden ging het door, toen de weersvoorspellingen temperaturen ver boven de 30 graden aan gaven. Warmond nam de ‘gok’ en zette een grote tent voor de paarden neer op het stalterrein. Dat de koers doorging, zorgde voor protesten van dierenactivisten. Zij hadden in de vroege morgen zelfs aangifte gedaan. De beslissing pakte goed uit. Al snel kwam er die dag een wind van zee opzetten, waardoor de temperaturen alleszins meevielen. Veel warmer dan een graad of 25 zou het die dag niet worden.

Koffie in de voortuin

Dit jaar heeft de organisatie geen schijn van kans. Door de coronacrisis kan er simpelweg niet worden gekoerst. Iedereen begrijpt het, maar niemand kan er echt vrede mee hebben. Dat wij juist deze week ’Warmond’ als start- en finishplaats hebben gekozen, doet het bestuur goed. Zij zijn in groten getale aanwezig. We praten met hen bij, in de tuin van liefhebber en voormalig bestuurder Gé van Dam. Hij zag Benjamin en mijn vader vanmorgen aankomen met de auto en nodigde hen direct uit voor koffie. Ik ben met de fiets vanuit Voorschoten gekomen en ben ook welkom. Het lijkt ons niet verstandig om in deze tijd van corona met ons allen naar binnen te gaan. En dus zorgt zijn vrouw voor koffie in de voortuin. Even later sluit voorzitter Mart Wassenaar zich aan met een doos gevulde koeken van de bakker. Gé blijkt tot in detail te weten waar er de afgelopen jaren in de regio is gekoerst en geeft ons diverse straatnamen mee. Wij beloven er onderweg op te letten.

Om stipt negen uur staan we ter hoogte van de finish opgesteld om te vertrekken. Comitélid Bart Duivenvoorden is vandaag de starter van dienst. Hij zit in het bestuur van Warmond en heeft de vlaggen nog achter in de auto liggen. Hij haalt ze op en zwaait er even later mee wanneer het bestuur de startplaat draait. Het is rood, dus we kunnen door! We rijden richting ‘start’ en denken aan twee jaar geleden toen ‘ons paard’ Emi van Jip hier de kortebaan won. Wat een verrassing was dat! Wij, en vele andere Super Vrienden, zullen deze middag nooit meer vergeten!

Afstanden op de stoep

Een klein half uurtje later staan we op de Koningin Wilhelmina Boulevard in Noordwijk. Onderweg heeft zus Irene zich bij ons aangesloten. Benjamin fietst vandaag ook mee en hij bewijst meteen zijn waarde. Net op het moment dat ik mij hardop afvraag waar de start precies was, wijst Benjamin naar de stoep. Wanneer we goed kijken, zien we dat de afstanden hier nog op gekalkt staan. We kunnen hier dus zo weer gaan koersen! Helaas leidde onlangs een nieuw initiatief van een aantal liefhebbers tot niets. Het gemeentebestuur ligt (nog) dwars, zij zijn te druk met de gemeentelijke hervormingen. Jammer, want Noordwijk was een pareltje op de kortebaankalender!

De volgende halte is BES Event Service in Noordwijkerhout. Wanneer we aankomen, blijkt Bjorn Waterreus niet aanwezig. Op het raam hangt een briefje met een telefoonnummer voor de pakketbezorger. We bellen en krijgen Bjorn aan de lijn. Vijf minuten later staat hij voor onze neus. Onlangs heeft Ruud de Groot hem al geïnterviewd voor deze website. Dat verhaal bevestigt hij nogmaals. Zijn branche is één van de grootste economische slachtoffers van de coronacrisis. Geen evenementen, betekent voor hem nauwelijks werk. “Het jaar 2020 heb ik al afgeschreven”, zegt Bjorn. “Ik ga ervan uit dat het niet voor januari 2021 weer normaal is. Gelukkig heb ik mijn personeel kunnen detacheren bij diverse ondernemers in de regio. Zij rijden nu bijvoorbeeld op de tractor bij een boer of op een vrachtwagen. Een goede oplossing, want als ik ze hier de hele dag moet houden, worden ze gek.” Bjorn heeft ook nog geen aanvragen ontvangen voor alternatieve kortebanen dit jaar. Jammer, we hadden gehoopt van hem voorzichtig iets positiefs te horen.

Via De Zilk rijden we de Bennebroekerlaan op in Bennebroek. Ik kan mij hier niet veel kortebanen meer herinneren, terwijl ik er toch een aantal keren ben geweest. “Wie was hier de laatste winnaar?”, vraagt Benjamin. Na vele pogingen en hints van Benjamin kom ik uiteindelijk uit bij United Kievitshof. Het was in 2006. Al veertien jaar zitten ze hier dus al zonder. Uiteraard herinner ik mij Mr. Postman nog precies. Hij won hier vanaf 310 meter. Met een beetje fortuin, dat wel.

Stal de Vlieger

Voor Stal de Vlieger was dit een thuiswedstrijd, zo blijkt. Het is slechts enkele kilometers fietsen naar de Spieringweg in Zwaanshoek. Wij hebben Rob de Vlieger van tevoren ingelicht over onze komst, maar hij koerst vandaag in Gelsenkirchen. We worden daarom ontvangen door zijn broer Paul en Thomas Bos. Paul de Vlieger hadden we van tevoren benaderd, omdat wij ooit het stokje van hem hebben overgenomen bij het vakblad Draf & Rensport. Een ontmoeting met hem, tijdens deze Tour de Kortebaan, is dan ook een must.

“Mijn vader Dick de Vlieger heeft ervoor gezorgd dat ik kortebaanverslagen ben gaan schrijven”, blikt Paul terug. “Hij klaagde altijd dat er nooit een goed stuk over de kortebaan in het blad stond. Op een dag had hij geregeld dat ik de verslagen kon gaan schrijven. Het was toen goed te combineren met mijn werk, omdat ik als eindredacteur bij het Leidsch Dagblad niet voor zeven uur ’s avonds hoefde te beginnen. Zo kon ik alle kortebanen af. Het werd echter steeds lastiger te regelen. Gelukkig kon ik toen een beroep doen op jullie wanneer ik niet kon.”

Paul voelt zich goed thuis op stal bij zijn broer. Hij is in deze omgeving opgegroeid en komt er nog regelmatig. Thomas Bos loopt met ons mee en laat de stal zien. Op de muur herkennen wij foto’s van Un Gamin Impuls en Gerco Impuls, de voormalige dravers van onze ome Gé en Tante Len. Vele uren hebben zij hier op dit entrainement doorgebracht. Ook zij hebben zich hier altijd welkom gevoeld.

Tijdens de koffie, met weer een gevulde koek, zet Thomas de beelden aan van Gelsenkirchen. Rob is toevalligerwijs de eerste die in het beeld verschijnt. “Zo is hij er toch nog een beetje bij”, lacht Thomas. Even later neemt hij ons mee naar buiten. Een groep paarden draaft meteen in onze richting naar het hek. “Dit zijn onze tweejarigen. Ze hebben allemaal hele mooie bloedlijnen”, vertelt Thomas enthousiast terwijl hij ze één voor één over hun hoofd aait. “In de omgang merk je direct dat ze goed zijn gefokt. Hopelijk gaan ze dat straks ook laten zien op de baan. En kijk, we hebben ook nog twee voormalig kortebaners. Die hebben bij ons hun oude dag”, wijst Thomas naar de andere kant van het complex. Het zijn Ottimo du Closet en Hot Water. De eerste kwam tot een aantal ereplaatsen. Hot Water is een voormalig seriewinnaar. Regelmatig komt haar eigenaar Petra Broekhuizen hier nog een rondje met hem rijden onder het zadel. Prachtig dat zulke toppers van weleer een mooi pensioen krijgen!

Kortebaanliefhebbers?

Een half uur hadden wij voor dit bezoek gepland en omdat we nog precies op schema zitten, besluiten wij stipt op tijd weer op de fiets te stappen. We rijden, samen met Paul, richting Hillegom waar Aad Otte met zijn bestuur ons al op staat te wachten. Op de Meerlaan stoppen wij nog even om een foto te maken van een huis met een bord waarop de tekst ‘1, 2, 3, af’. Zouden hier kortebaanliefhebbers wonen?

Wanneer het aan Hillegom ligt, zijn zij de eersten die dit jaar een kortebaan organiseren. Het coronabestendige plan ligt al bij de gemeente. Vanmiddag krijgen ze uitsluitsel. In de basis betekent het dat iedereen vooraf zijn plek langs de baan moet reserveren. De anderhalve meter-regel moet daarbij door iedereen in acht worden genomen. Dus ook door mensen uit hetzelfde gezin. Anders is er geen handhaving mogelijk. Het zou wat zijn, eindelijk weer kortebanen. Helaas horen we een dag later dat de burgemeester nog geen vergunning wil geven. Helemaal uitgesloten dat Hillegom kan koersen, is het echter nog niet. We maken foto’s en drinken koffie op het terras ter hoogte van de ‘finish’. We hadden hier meer tijd moeten hebben, maar we moeten door, op naar onze volgende missie.

Nico Assendelft

We hebben afgesproken met Pim Assendelft, de 92-jarige zoon van Nico Assendelft die tussen 1949 en 1957 secretaris én penningmeester van de Kortebaanbond was. Vader André is de afgelopen winter in de archieven van de bond gedoken en daaruit is gebleken dat Nico Assendelft een grote rol heeft gespeeld in de opkomst van de sport. Mijn vader ontcijferde de met de handgeschreven notulen en typte ze voor ons over om deze waardevolle informatie te digitaliseren.

Je kunt je voorstellen dat wanneer je zo’n tekst overtypt, de schrijver daarvan, voor je begint te leven. Op deze manier ontwikkelde hij een band met de voormalig bestuurder. Hij tipte ons om deze bijzondere man te onderscheiden als Vriend van Verdienste.

Na een familiezoektocht kwamen wij uit, bij zoon Pim Assendelft. Een zeer bescheiden man. Vanmorgen pas, hoorden wij van het bestuur van Hillegom dat Pim Assendelft zelf, maar liefst veertig jaar penningmeester was van de kortebaanvereniging ‘Hillegom en Omstreken’! Het doet hem veel dat wij de onderscheiding voor zijn vader naar hem komen brengen. Hij luistert aandachtig naar het verhaal er omheen en pakt even later stralend de oorkonde aan. Via zijn zoon Nick (vernoemd naar zijn opa) horen we later hoe bijzonder zijn vader Pim dit moment heeft gevonden. Een dag later krijgen wij deze bevestiging ook nog eens via een mail van kleindochter Fleur. Echter, Pim Assendelft zelf, had ons die indruk al gegeven. Wanneer wij afdalen door middel van de trap in het appartementencomplex staat hij nog steeds in de deuropening naar ons te zwaaien. Het doet ons veel plezier.

Opnieuw een oorkonde

Een uur later reiken wij opnieuw een oorkonde uit. Dit keer in de Vergulde Zwaan in Lisse. Paul de Vlieger is dan alweer naar huis, terug naar zijn werk. Opnieuw onderscheiden we postuum een voormalig secretaris van de Kortebaanbond. Het betreft Ad van Zanten, die helaas vorig jaar is overleden. Zijn weduwe Carla is in Lisse aanwezig met dochter Brigit. Namens het bestuur van Lisse is ook Jasper de Jong erbij, net als voormalige bestuurders René Stembert en Theo van der Lans.

Ad van Zanten hebben wij natuurlijk persoonlijk gekend. Hoewel ik pas zestien jaar was toen ik bij Draf & Rensport begon, nam hij mij direct serieus. “Ad had het vaak over de jongens van Hilgersom. Het is heel fijn om jullie nu eens te ontmoeten”, spreekt Carla uit. Dit gevoel is geheel wederzijds. Zoals afgesproken neemt vader André het woord en leest voor, hoe wij Ad van Zanten hebben vastgelegd in onze eregalerij op de website. In zijn periode als secretaris tussen 1994 en 2007 heeft de kortebaan een enorme groei doorgemaakt. Hij stond hiervan aan de basis. De oorkonde is dan ook geheel verdiend. Carla neemt het ingelijste document ontroerd aan. Wanneer ze het geprinte document van de website bekijkt, komt er een lach op haar gezicht. “Wat een prachtige foto’s zijn dit. Moet je kijken, dit is precies Ad, zo kon hij wel eens kijken, stoer en een beetje ondeugend.”

We eten met elkaar een broodje, waarna René Stembert ons meeneemt naar het archief van de kortebaan van Lisse. We krijgen onder andere prachtige aankondigingsposters te zien uit vervlogen tijden. De oudste is er één uit 1900. René heeft er mooie verhalen over te vertellen, maar we hebben helaas niet de tijd om te blijven en ze allemaal aan te horen. René belooft er minimaal één in de mail te zetten en dezelfde avond hebben wij deze al binnen. Lisse eert haar historie, mooi!

We poseren samen met Jasper voor de camera van Ruud de Groot, die ook vandaag ons achterna reist en in alle kortebaanplaatsen het grote spandoek ophangt. Jasper heeft nog een nieuwtje voor ons. Lisse gaat dit jaar sowieso kortebanen. Alleen in welke vorm, dat kan hij nog niet vertellen. Dan vertrekken we naar Sassenheim, waar de bestuursleden Henri Stol en Ronald Heikoop ons opwachten in een cafeetje aan de finish.

Nieuwe voorzitter

Henri heeft bij aankomst direct een nieuwtje voor ons. “Ronald is onze nieuwe voorzitter. Ik ben inmiddels 73. Het is goed dat er jongere mensen binnen ons bestuur opstaan. Met Ronald kunnen we weer jaren vooruit.” Een kans om over de schouder van Henri mee te kijken, kreeg Ronald dit jaar niet. Ook Sassenheim was kansloos met de organisatie middenin juni en trok zich al in een vroeg stadium terug. Een wijze beslissing bleek later, met de verlenging tot het verbod op evenementen waren ze de overheid net een stap voor. Vol vertrouwen kijken zij echter uit naar de toekomst. Sassenheim heeft alles in zich, om te groeien tot één van de grotere kortebanen. Alle faciliteiten zijn aanwezig en de kaarsrechte Teijlingerlaan is een sieraad voor de sport. Ook met dit tweetal maken we een foto op de baan waarna we terugrijden richting Warmond.

Het is slechts een tochtje van een kilometer of vijf. Enthousiast praten we met elkaar nog even na hoe bijzonder alle ontmoetingen vandaag weer waren geweest. Dit is bijna net zo leuk als de reguliere kortebanen. Met de nadruk op bijna! Bij aankomst in Warmond staat Ruud ons op te wachten. We steken onze hand in de lucht voor de foto en melden ons bij Gé van Dam die ons al ziet aan komen. Ook Henk Wanders is weer aanwezig. Wanneer vader André en Benjamin de fietsen op de auto hebben gezet, gaan zij met elkaar nog even wat drinken met Gé, Henk en Ruud. Ik bedank en stap weer op de fiets. Heb nog een kleine 10 kilometer te gaan, terug naar Voorschoten.

Volgende week is Roden onze start- en finishplaats. We gaan dan langs een aantal bijzondere mensen en plekken uit de sport. Via social media en dit blog hoef je niets te missen!