27 juni 2020 10:44

Voorlopig zijn alle kortebanen afgelast. Naast het gemis van de sport betekent dit ook dat de liefhebbers dit jaar geen reis maken langs al die gezellige dorpen en steden die een kortebaandraverij organiseren. Voor de redactie van Kortebaandraverijen.nl is dit onaanvaardbaar. Wij gaan daarom op de fiets in negen weken langs alle kortebaanplaatsen, halen herinneringen op en hebben onderweg bijzondere ontmoetingen met betrokkenen vanuit de sport. Via social media kun je onze reis op de voet volgen. Ook houdt hoofdredacteur Mathieu je op de hoogte in dit blog. Vandaag editie 6, etappe 5: Krentenbollen voor Fip en Gaya.

Wij zijn in Egmond aan den Hoef en ik bel voor de zekerheid Joost van Dam. De voorzitter van de kortebaanvereniging zou op tijd aanwezig zijn op de Herenweg, maar als hij het zou vergeten moesten we hem bellen. Dat vergeten kon wel eens gebeuren, had hij aangekondigd. Hij heeft een eigen boerderij en bijbehorende camping. In de drukte schiet zoiets er wel eens bij in. Het is nu precies kwart over 8 en op het moment dat ik bel, is hij er bijna. Natuurlijk is hij het niet vergeten. Hij heeft zelfs koffie meegenomen. “Wij willen wel een beetje gastvrij zijn”, geeft hij aan.

Opwachten

De organisatie in Egmond aan den Hoef kon geen kant op. Begin juli stond de kortebaan gepland. Toen het nieuws kwam dat alle evenementen tot en met september waren afgelast, viel de koers over de Herenweg automatisch af. Enorm zonde, de kortebaanliefhebbers komen hier altijd graag. De bocht maakt dat deze kortebaan net even anders is dan anders. Voor ons als publiek, maar zeker ook voor de paarden. Niet elk paard komt goed de bochten door. En, zo leggen we Joost uit, paarden laten zich hier ook nog wel eens verrassen. Degenen die hun tegenstander na de start opwachten, kunnen zomaar in de laatste binnenbocht onverwacht klop krijgen.

John de Leeuw zal ook wel balen dat deze kortebaan niet doorgaat. Vijf jaar won hij hier achter elkaar. Een ongekende reeks, die overigens ook geldt voor Stal de Groningers. Joost vindt het zelf ook enorm jammer. De kortebaan maakt hier juist zo’n mooie opmars. Vervelen hoeft hij zich echter niet. Hij heeft het druk met zijn bedrijf. Als boer weet hij de huidige coronacrisis een beetje te relativeren. “Ik hoor dat sommige bedrijven een omzetverlies hebben van 20 procent. Welkom bij de club. Dat maak ik zo vaak mee”, lacht hij. “Daar staan echter ook mooie jaren tegenover.” We sturen Joost de startplaat en even later staat hij als een volleerd starter met zijn telefoon in de lucht. ‘Klaarmaken, op uw plaatsen, 1, 2, 3, af’, en we zijn vertrokken.

We zijn wat eerder gestart dan de voorgaande weken. Allereerst hebben wij zo extra tijd bij onze eerste stop en we proberen de meeste kilometers te fietsen op het moment dat het nog niet zo warm is. Met temperaturen van zo’n 30 graden, verwachten we flink wat zweetdruppels in de middag. Tijdens het samenstellen van de route verheugde ik mij al op dit eerste deel. We fietsen 32 kilometer in noordelijke richting naar de stal van Caroline Aalbers in Callantsoog. Dit betekent dat we door het prachtige duingebied gaan rond Bergen, Schoorl en Petten. We kijken onze ogen uit. Zeker in de vroege morgen wanneer het nog rustig is. Met de al aangename temperatuur en de straalblauwe lucht is dit puur genieten.

Simply the best

Na dik anderhalf uur zetten wij onze fietsen in de stalling bij Caroline Aalbers. Uit de boxen klinkt het ‘Simply the best’ van Tina Turner. Puur toeval natuurlijk, maar met een beetje fantasie staat dit lied voor de al gemaakte kilometers op deze dag. We vinden Caroline in het ‘kantoor’. Wanneer we elkaar groeten komt ook Jan Beemsterboer aanrijden. Van hem hebben wij deze maanden samen met de ‘Super Vrienden’ weer de paarden Fip Junior en Gaya Vip gehuurd. Zonder naar ons om te kijken, loopt hij door naar de paarden. Hij geeft Gaya Vip een krentenbol en wanneer ze zijn stem horen, beginnen ook Gabor Rais en Fip Junior zich te roeren in de box. Ze herkennen Jan en weten wat dit betekent: een lekkernij!

Het is aandoenlijk om Jan in de boxen te zien. Hij praat en knuffelt met de paarden en straalt van oor tot oor. Dit is pure liefde! Wanneer Jan de paarden heeft begroet en andersom, trekken wij zijn aandacht. “Wat ging hij goed hè”, zegt hij terwijl hij naar Fip Junior wijst. Hij doelt op de koers twee weken geleden in Mönchengladbach. Hij won in 1.13,9. Wij kunnen dit alleen maar beamen. Het is dan wel geen kortebaan, maar toen Fip als eerste over de streep kwam, zat ik op kantoor met mijn armen in de lucht.

Cees Imming

Wij gaan met Jan achter de stal zitten in de schaduw. Even later schuiven ook Ruud de Groot, Caroline en Cees Imming aan. Cees is nog steeds woonachtig op het terrein waar hij ooit zijn gloriedagen beleefde. We hebben hem gevraagd het ons te laten weten wanneer hij definitief stopt met de paarden, zodat we hem kunnen interviewen als afscheid. Tot nu toe is dit telefoontje uitgebleven. Elke keer als we hem ontmoeten, begint hij erover. “Je weet dat Jan Raas ook nooit een afscheidsinterview heeft gegeven toch? Raas vond het beter voor de sport om dat niet te doen”, zegt Imming met een geheimzinnige glimlach. We denken ook niet dat het telefoontje van Imming ooit komt. Vooralsnog is dat terecht. Hij traint nog altijd zijn eigen paard Flaming Glory en met succes. Zo won hij vorige maand met dit paard in Gelsenkirchen. “Ik denk dat ik nu de oudste beroepspikeur ben die ooit een koers gewonnen heeft.” Zondag start Flaming Glory met Wim van der Mespel op Duindigt, mits de koersdag ook echt doorgaat.  Veel tijd om te blijven zitten, heeft Cees niet. Hij gaat zwemmen met zijn dochter. En in de avond gaat hij sporten. Cees houdt zichzelf topfit!  Terwijl wij netjes hebben gewacht totdat ook Caroline is komen zitten, heeft Cees zijn taart al bijna op. We kunnen er wel om lachen. Van hem kunnen wij het hebben.

Nadat wij aankwamen, heeft Caroline de taart aL laten zien. Ze heeft hem speciaal laten maken bij de plaatselijke bakker met foto’s van Gaya Vip en Fip Junior. We hebben al heel wat gebakjes op tijdens deze Tour de Kortebaan, maar deze is wel heel bijzonder! Het gaat goed met beide paarden, laat ze ons weten. Toch heeft ze nog wel even over Fip Junior ingezeten. “Hij had na de koers wat last van zijn knie en kootholte. Ook was zijn been wat dikker. Hij is inmiddels behandeld en klaar om vrijdag weer te koersen op Mönchengladbach.”

Voordat wij weggaan halen Caroline en Jan ‘onze’ paarden nog even uit de box en poseren met hen voor de camera van Ruud. De paarden glimmen. Tevreden pakken wij onze fietsen en zwaaien gedag. Op naar ’t Zand!

’t Zand gaat door

Het is slechts een tochtje van vier kilometer naar dit dorp. Op het terras van ‘De Jonge Prins’, bekend van het jaarlijkse onofficiële slotfeest van de kortebaan, zitten bestuurslid Henry van Klaveren en Lindsey Pegram ons al op te wachten. Als het aan hen ligt, zijn wij hier dit jaar niet voor het laatst. “Wij gaan er voorlopig vanuit dat we gewoon kunnen organiseren. Natuurlijk zullen we maatregelen moeten treffen zodat wij de anderhalve meter afstand kunnen aanhouden. Maar wij denken dat dit gewoon moet kunnen. We beginnen altijd in juli met de organisatie en dat gaan we nu ook gewoon weer doen”, zegt Henry.

Lindsey heeft ook goede hoop dat haar thuiskortebaan doorgaat. Met afschuw zag zij de afgelopen maanden de ene na de andere kortebaan geannuleerd worden. Te vroeg naar haar mening. Hoe kan je in mei of juni al weten dat het in september niet kan? Wanneer het seizoen gaat beginnen, is zij er in elk geval klaar voor. Ze is gestopt met haar dagelijkse werk op stal en is nu actief bij een vleesverwerker in Schagen. In haar vrije tijd rijdt ze nog wel naar de stal van Hugo Langeweg om te helpen of de vrachtwagen te rijden. Ze rijdt af en toe ook nog wel eens een ritje op de langebaan. Voor de kortebaan neemt ze speciaal vrij. Ook dit jaar zou ze weer de beschikking hebben gehad over het gouden drietal Calistokingsdeep, Southwind Raptor en Eliot Charisma. “Wanneer het seizoen begint, zijn zij direct in vorm. Die oude mannen trainen wel door hoor”, zegt ze lachend. “En ik hoop dat ik ook Cryptonite weer mag rijden. Die ging goed vorig jaar in Roden.” Het nieuwe leven, deels buiten de sport, bevalt haar wel. “Ik moest er gewoon uit. Het was heel hard werken voor weinig. Als ik hiermee was doorgegaan, dan bouw ik geen pensioen op. Helemaal niets.”

Terwijl wij op de fiets onderweg waren naar Caroline Aalbers heeft Ruud de Groot alvast het spandoek opgehangen nabij de finish op de Keinsmerweg. We lopen daar heen en maken de inmiddels bekende foto. Daarna stappen we weer op de fiets.

Vis in Schagen

Ook het ritje naar Schagen is kort. We hebben de wind hier volledig tegen, maar met deze warmte is elk briesje meer dan welkom. Wanneer we aankomen op de Markt treffen wij hier een grote afvaardiging van het bestuur. Liefhebster Liesbeth de Nijs heeft ons gevolgd op social media en precies goed ingeschat hoe laat wij in Schagen zouden zijn. Ook zij komt bij ons op het terras zitten. We kijken uit over de finish en het ‘stalterrein’. Dit is voor ons onherkenbaar. De terrassen staan door de corona nog verder naar voren, over de weg heen. Daarachter is een chaotische wirwar aan lijnen waar je kunt fietsen, wandelen en rijden met de auto. Het is maar goed dat het nu onmogelijk is om hard te rijden. Dat zou ongetwijfeld ongelukken veroorzaken. De volle terrassen en het stralende weer zorgen ervoor dat wij hier wel iets van de unieke kortebaansfeer in Schagen opsnuiven.

Henk Dassen laat ons al zittend op het terras zien hoe de baan er vroeger uitzag. “De paarden reden dan vanaf de Gedempte Gracht de Markt op. Waar wij nu zitten, was ongeveer de finish. De pikeurs konden elkaar bij het inzetten van de draai bij de start niet zien. Het was passen en meten om de start goed uit te laten komen.”

Na de koffie en fris lopen we terug naar ‘halverwege de baan’. Bij de Albert Heijn staat Vishandel Roos, sponsor van de kortebaan in Schagen met een hart voor de sport. Toen zij hoorden over onze komst boden zij ons direct een visje aan. Even later zitten we dan ook met elkaar aan de kibbeling. Dat is genieten!

Mazzel

We zwaaien af en gaan onderweg naar Warmenhuizen waar we hebben afgesproken met John Dekker. Onderweg rijden we, niet toevallig, langs trainer Cees Hetteling. We hebben bedacht om even aan te bellen. Paardenmensen zijn toch bijna altijd thuis? Wij hebben geluk. Net als we aanrijden, stopt er een auto voor het entrainement en Cees stapt uit. Dat is mazzel hebben. Buiten praten we even kort bij. Ook Cees maakt zich zorgen over de situatie in de drafsport en de gevolgen voor de kortebaan. Het wordt er, al met al, niet beter op. “Vroeger stonden de eigenaren in de rij voor een kortebaner. Je kreeg dan een specifieke opdracht om op zoek te gaan. Wanneer je nu een kortebaner op het oog hebt, moet je op zoek naar een eigenaar. En dat valt niet altijd mee.”

Op dit moment heeft Hetteling alleen Go Star op stal voor de kortebaan. “Toen het hele seizoen in het water dreigde te vallen, zijn we gestopt met zoeken naar nieuwe aanwas. Het kan wel zijn dat we nog een ander paard proberen wanneer de kortebanen toch doorgaan. Dat heeft voorgaande jaren nog wel eens goed uitpakt.”

Een kleine vijf kilometer verderop staat de ontmoeting met John Dekker gepland. We hebben afgesproken bij het Bolletjescafé, maar omdat deze nog gesloten is, wijken we af naar het café van kortebaanliefhebber Mats Ligthart. Op het terras spreekt John over de drukte van de afgelopen maanden. Hij werkt bij een afvalverwerker en heeft daar weinig meegekregen van ‘coronarust’. Met Caroline maakte hij de afgelopen weken ook lange dagen op de buitenlandse koersbanen. Vrijdag staat er weer een meeting gepland op Mönchengladbach. “Met de vrachtwagen is dit voor ons vier uur rijden. De laatste koers is tegen 11 uur. We zijn dus niet voor half 4 thuis. En dan moeten de paarden ook weer terug de stal in. Wanneer wij terug zijn in Warmenhuizen, is het alweer licht! Het is zwaar, maar te doen. Wij kunnen niet blijven wachten tot we weer in eigen land kunnen beginnen.’

Bellen

Ook de laatste kilometers van deze vijfde etappe gaan door een prachtig gebied. We rijden voornamelijk door de bossen rondom Bergen. Waar het vanmorgen nog rustig was, zijn de fietspaden nu overbevolkt door dagjesmensen. Mijn vader belt ze allemaal aan de kant. Dit doet hij vaak net even te lang waarna ik ietwat verontschuldigend als eerste de mensen passeer. Na een klein uurtje duikt de ‘Hoever S’ weer op. De handen gaan de lucht in, zoals we inmiddels gewend zijn. Na 72 kilometer is de finish bereikt, het was weer een heerlijke dag!

Komende woensdag zijn we dichter bij huis. De start en finish zijn in Warmond. Wij gaan onder andere langs Hillegom, Lisse en Sassenheim. Heb je een leuk idee voor op de route? Laat het ons dan weten via een mail naar [email protected] of een bericht op social media.