24 december 2022 10:44

Op zoek naar helden in de vaderlandse drafsport kijkt men al snel naar erelijsten van dravers en hun trainers, pikeurs of eigenaren. Piet Borsboom (1933-2022) is op geen enkele erelijst terug te vinden, maar is desondanks één van de grootste helden die de sport ooit heeft gehad. Het verhaal van een bijzondere man en drafsportliefhebber van het allerzuiverste soort.

In 2006 ging André Buurman in gesprek met Piet Borsboom en publiceerde een prachtig artikel in de Draf & Rensport. De citaten van Borsboom in onderstaande tekst zijn afkomstig uit dit waardevolle en bijzondere interview.

Piet Borsboom werd op 17 december 1933 geboren in Wassenaar, om precies te zijn op het terrein van Duindigt. “Ja echt, op Duindigt. Het huisje dat in het verlengde van de laatste rechte lijn ligt, dat is de plek waar mijn wieg stond. Om de koersen te zien hoef je het huis niet uit. Vanuit de woonkamer heb je namelijk een prachtig zicht op de baan. Wat je noemt een logeplek.”

“Aan sommige momenten uit mijn jonge jeugd bewaar ik goede herinneringen. Als kind werd ik, vaste prik, vrijwel iedere morgen gewekt door het openen van het ijzeren toegangshek tot de baan door Jaap Remmerswaal, zeg maar de voorganger van Willem Heystek. Maar ook de immer fluitende pikeur Joop van der Berg en het dominante stemgeluid van de volbloedtrainer Bertus Riem staan in mijn geheugen gegrift. Ik koester dit soort momenten. Het zal wel met het ouder worden te maken hebben. Ik ben altijd een Duindigt-man geweest. Dat wil niet zeggen dat ik niets heb met de andere banen, maar ik ben nu eenmaal hier geboren. Dus het is niet zo vreemd dat hier mijn hart ligt.”

Bezeten

Borsboom begint zijn maatschappelijke loopbaan als administrateur bij de Trompgarage in Den Haag. “Al mijn verlofdagen gingen op aan de paardensport. Ik wilde nu eenmaal niets missen van de sport, waar ik al heel vroeg helemaal bezeten van was.” In 1954 treedt Borsboom in dienst van de NDR. “Eerst als parttimer. Acht jaar later kreeg ik mijn vaste aanstelling. Tot 1993. Vanwege een reorganisatie werd mij een regeling aangeboden. Ik was 59. Doen, zei ik tegen mijzelf. Omdat ik van die regeling gebruik maakte, kon een ander weer blijven. Dus diende het twee goede zaken. Maar echt weg bij de NDR was ik niet. De boel moest natuurlijk wel blijven draaien. Dus kwam ik na mijn zogenaamde ontslag een paar dagen later weer op kantoor. Alsof er niets veranderd was, met als enige verschil dat ik niet meer in vaste dienst was, maar als inhuurkracht.”

Borsboom bekleedde tijdens zijn dienstverband tal van functies binnen de organisatie. Speaker, voorzitter van het draverijcomité, baancommissaris en hulpstarter; Borsboom liep nergens voor weg. In 2004 kreeg hij dan ook namens de NDR de Gouden Speld uitgereikt vanwege zijn vijftigjarig dienstverband, een onderscheiding waar Borsboom enorm trots op was. “Ik durf gerust te stellen dat ik mij al die jaren altijd voor de volle honderd procent heb ingezet. Het waren vaak lange dagen. Zeker als er ergens in het land koers was. Tijdens de jaren vijftig en zestig was het in de zomermaanden bijna elke dag wel raak. Mijn vrouw klaagde nooit. Ze wist niet beter.”

“Wanneer je net als ik al zolang meeloopt in de sport, dan zou je verwachten dat ik in de loop der jaren wel een favoriet paard, pikeur of jockey heb. Het zal de mensen verbazen als ik zeg dat ik wel duizenden idolen heb. Of het nu Barones Spencer is, die met Willem Geersen in 1943 het kampioenschap van Nederland won, of een Henri Buitenzorg in zijn legendarische Derby van 1969. Ik heb ze allemaal gezien. Van dichtbij. De ene keer als bezoeker, de andere keer weer als functionaris van de NDR. Voor mij zijn het allemaal helden. Ook die eigenaartrainer, die één keer in het jubeljaar een koers wint. Het maakt mij niets uit wie er wint. Als het maar fair gebeurt, zonder hulpmiddelen, zonder gedoe.”

Onverstoorbaar

De laatste jaren van zijn loopbaan besteedde Borsboom vooral aan het rondleiden van nieuwe bezoekers op Duindigt. “Ik vind het prachtig om mensen iets over de sport te vertellen. Niet in detail over bloedlijnen en opfokken en dergelijke, want dan verlies je snel het contact met de groep. Na een tijdje komen de vragen. Niet zozeer over de sport, maar waar en wanneer er gewed kan worden op de paarden. Want daar komen de mensen tenslotte voor.” Op de kortebaan was Borsboom sinds de millenniumwisseling vooral actief als aanspreekpunt voor nieuwe bezoekers die graag een weddenschap wilden plaatsen, maar niet precies wisten hoe dat in zijn werk ging. “Die mensen moet je zo snel mogelijk op weg helpen met het plaatsen van hun weddenschap. Winnend en plaats. Dat is genoeg. Geen gedoe met rondspelen of bankpaarden, want dan haken ze snel af. En ook geen formuliertje laten invullen, want dat leidt alleen maar tot verwarring, veel vragen en nog meer vertraging bij de kassa’s.”

In zijn functie als adviseur bij weddenschappen was Borsboom indirect verantwoordelijk voor één van de grootste klappers ooit op de kortebaan. In 2004 adviseerde hij een onervaren bezoeker voor de tweede omloop van de kortebaan van Nootdorp om bij twijfel alle paarden winnend te spelen. De man volgde zijn raad op en had met een uitbetaling van 953 (!) tegen één de dag van zijn leven.

Borsboom was van dichtbij getuige van de absolute glorietijd in de drafsport, maar zag vervolgens ook meerdere kleinere drafbanen sluiten en talloze bestuurders komen en gaan. Ieder ander had de handdoek allang in de ring gegooid. Borsboom ging onverstoorbaar verder en bleef zich met ziel en zaligheid inzetten voor de sport. Het tekent de ware liefhebber. “Een dag zonder draf- en rensport kan ik mij eigenlijk niet voorstellen. Ik zeg wel eens, een leven lang tussen de paarden. Misschien wel verslaafd. Ik kan terugzien op een fantastisch leven. Van je hobby je werk maken, dat is niet iedereen gegeven. Mijn trips naar het buitenland waren de krenten in de pap. Maar ook mijn werk als baanspeaker in de uithoeken van dit land, ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan. Ik zou mijn leven als ik de kans kreeg zo weer overdoen. Daar hoef ik geen moment over na te denken.”

(Foto boven: Ellen Sassen en Marco Verstraaten)