17 februari 2014 12:37

Trouwe kortebaanbezoeker Fan van Jan schrijft al vanaf de eerste editie van het Kortebaanjaarboek een column. Tegenwoordig levert de supporter van de legendarische kortebaanpikeur en –trainer Jan Wagenaar ook maandelijks een bijdrage voor Kortebaandraverijen.nl. Met een kritische blik, maar met alle liefde voor de sport snijdt onze columnist elke editie een actueel onderwerp aan. Vandaag (18): ‘De Kortebaanbond heeft goud in handen’.

De schaatswedstrijden op de Olympische Spelen hebben het nog eens aangetoond: de (sport)wereld verandert. Vanaf het begin van de vorige eeuw is sport een deel geworden van ons leven. Hoewel er al eerder werd gesport werd het vanaf dat moment gemeengoed en voor de gewone mens bereikbaar. Dat kwam vooral ook, omdat de kranten als communicatiemiddel steeds populairder werden. Het was een wisselwerking. De kranten schreven over sport en de sport zorgde ervoor dat de kranten werden gelezen. Toen de radio daar ook nog bij kwam, gingen alle remmen los.

Vooral evenementen waarin de beoefenaren tot het uitersten moesten gaan, werden populair. De Tour de France is daar een voorbeeld van. Het kon niet zwaar en lang genoeg. Etappes van 300 kilometer en meer waren gewoon. Ook in andere sporten ging het vooral om heroïek. Een sprint was leuk, maar het winnen van een marathon en nog veel later het winnen van een triatlon deden de mensen op de banken staan. Ook bij het schaatsen waren de lange afstanden het populairst. Over de Elfstedentocht hoef ik het al helemaal niet te hebben. Ook tijdens de Europese- en Wereldkampioenschappen waren de 5 en 10 kilometer geliefde afstanden.

Kort en snel

Hoe anders is het in deze tijd? Het is dat Nederland meestal beide afstanden wint. Anders wordt het al gauw vergeleken met groeiend gras. Het moet nu allemaal kort en snel. Het is niet voor niets dat etappes in de Tour nog zelden langer zijn dan 180 kilometer. Ook in de drafsport worden echte lange afstand-koersen zeldzamer. Een paard als Kees Verkerk zou nu zijn haver niet meer verdienen. Gelukkig houdt Alkmaar zijn 4,5 kilometer in ere, maar de eerlijkheid dient mij te schrijven dat het niet de meest hoogstaande koers van het jaar is, uitzonderingen daar gelaten.

Kort en snel! De kortebaan heeft dat in zich. Naar de start, draaien en weg. In 300 meter naar een topsnelheid van rond de 55 kilometer per uur. Het is dat er zand op de baan ligt, anders zou men het vuur onder de ijzers van de paarden vandaan zien komen. Hoe spectaculair! De mensen, langs de baan, staan op de hekken. De gedane weddenschappen zorgen ervoor dat het enthousiasme er van afspat. Kortom het ideale beeld van sport en spel!

Zelfvertrouwen

Het ontbreekt onze sport aan dat zelfvertrouwen! De Kortebaanbond heeft goud in handen, maar beseft het zelf onvoldoende. En die onderschatting ervaar ik in alle geledingen. Totaal onterecht! Om een kortebaan te kunnen winnen, moet er elke dag worden getraind. In weer en wind. Het is topsport! Zelfs zonder hulp van  landelijke publiciteit door kranten, radio en televisie komen er jaarlijks tienduizenden mensen naar de diverse kortebanen. Ik wil niet vervelend doen, maar wanneer deze aantallen naar de langebaan zouden komen, was de drafsport uit de problemen.

Daarom ergert mij die reserve bij veel trainers en pikeurs! Men zoekt naar het paard terwijl men erop zit! Een sport staat of valt met zijn beoefenaars. Onze sport is al oud, maar staat nog in zijn kinderschoenen. De toekomst is aan de jeugd!